Εκτός από θετικές καλλιέργειες δεν υπάρχουν περισσότερα εργαστηριακά ευρήματα.
ΚΑΝΤΙΝΤΑ:
Τα είδη κάντιντας (candidae) σπάνια προκαλούν σηπτική αρθρίτιδα, η οποία όμως μπορεί να εμφανισθεί με απευθείας εμφύτευση ή αιματογενή διασπορά των οργανισμών. Η ενδοαρθρική εμφύτευση μπορεί να συμβεί κατά τη διάρκεια παρακέντησης ή χειρουργικής επέμβασης στο γόνατο. Όταν σχετίζεται με παρακέντηση, τότε η αρθρίτιδα είναι βασικά χρόνια, μονοαρθρική και έχει προκληθεί από άλλα είδη και όχι από Candida albicans. Οι μύκητες ευθύνονται μόνο για το 1% των μολύνσεων στις προθέσεις των αρθρώσεων και η C. albicans είναι ο πιο συχνός οργανισμός.
Η λοίμωξη είναι συνήθως ήπια, μονοαρθρική, και χρόνια. Τα συμπτώματα μπορεί να μην εξελιχθούν μέχρι και δύο χρόνια μετά την εγχείρηση. Οι ακτινογραφίες δείχνουν χαλάρωση των προθέσεων των αρθρώσεων.
Αιματογενής διασπορά της C.albicans μπορεί να συμβεί μετά από διάχυτη λοίμωξη με candida.
Η καντιντίαση σχείζεται με κατάχρηση φαρμάκων, αλλά εκτός από ναρκομανείς, παρατηρείται και σε βαρέως πάσχοντες, οι οποίοι νοσηλεύονται σε μονάδες εντατικής θεραπείας, ιδιαίτερα βρέφη.
Σε βρέφη, η αρθρίτιδα από καντίντα είναι συνήθως πολυαρθρική και συνδέεται με τοπική οστεομυελίτιδα.
Εκτός από τη βρεφική ηλικία, τα άτομα με διάχυτη καντιτίαση συνήθως έχουν σοβαρή νόσο, που αντιμετωπίζεται με αντιβιοτικά, χημειοθεραπεία ή και ανοσοκατασταλτικούς παράγοντες.
Η κλινική πορεία μπορεί να είναι είτε οξεία με αξιοσημείωτη υμενίτιδα ή βραδείας εξέλιξης και ήπια.
Η αρθρίτιδα είναι μονοαρθρική περίπου στο 75% των περιπτώσεων και τις περισσότερες φορές προσβάλλεται το γόνατο. Με διάχυτη καντιντίαση έχει επίσης σχετισθεί θυλακίτιδα.
Η διάγνωση γίνεται με καλλιέργεια αρθρικού υγρού ή υμένα. Η θεραπεία με συστηματική ή ενδοαρθρική χορήγηση αμφοτερικίνης Β έχει αποβεί επιτυχής.
Η 5-fluorocytosine μπορεί να είναι βοηθητική της αμφοτερικίνης Β, ενώ δεν πρέπει να χορηγείται μεμονωμένα λόγω ανάπτυξης αντοχής.
Η κετοκοναζόλη ή η φλουκοναζόλη έχουν επίσης χορηγηθεί με επιτυχία στη θεραπεία μυκητιασικών λοιμώξεων, αλλά πρέπει να αναγνωρισθεί το ακριβές είδος κάντιντα, που προκαλεί τη λοίμωξη, επειδή είδη διαφορετικά από την C.albicans είναι ανθεκτικά.
Η θεραπεία επιλοίμωξης προθέσεων των αρθρώσεων συνήθως απαιτεί αφαίρεση των προθέσεων και νεαροποίηση των περιφερικών ορίων της άρθρωσης.
ΚΟΚΚΙΔΙΟΕΙΔΟΜΥΚΩΣΗ:
Προκαλείται από τον Coccidioides immitis( C.immitis), ένα μύκητα που βρίσκεται στο έδαφος σε σχετικά άνυδρες περιοχές των νοτιοδυτικών ΗΠΑ, της Κεντρικής και της Νοτίου Αμερικής. Η προσβολή οστών και αρθρώσεων μπορεί να συμβεί πρωτογενώς κατά την πρώτη επαφή ή σε εγκατεστειμένη διάχυτη λοίμωξη.
Η πρωτογενής λοίμωξη συχνά είναι ασυμπτωματική. Στο 40% περίπου των προσβεβλημένων ασθενών εμφανίζονται αυτοπεριοριζόμενα συμπτώματα, που ποικίλλουν από αδιαθεσία τύπου γρίππης μέχρι και πνευμονία. <<Πυρετός της κοιλάδας>>(<
Χρόνια πνευμονική λοίμωξη συναντάται στο 2% περίπου των ασθενών και διασπορά της νόσου παρατηρείται στο 0.2%. Αρθρίτιδα και οστεομυελίτιδα μπορεί να εμφανισθούν κατά τη διάρκεια της διασποράς της νόσου.
Η χρόνια μονοαρθρίτιδα γόνατος αποτελεί τη συχνότερη μορφή προσβολής. Στα παθολογοανατομικά ευρήματα περιλαμβάνονται υπερτροφία λαχνών, δημιουργία πάννου και οστικές διαβρώσεις. Η διάγνωση καθυστερεί πολλές φορές μέχρι και τέσσερα χρόνια. Οστεομυελίτιδα που συχνά προσβάλλει άκρα μακρών οστών, κρανίο, σπονδυλική στήλη και πλευρές παρουσιάζεται στο 10% έως 20% των ασθενών με διάχυτη νόσο.
Στα δείγματα αρθρικού υγρού σπάνια ανευρίσκεται C.immitis. Η διάγνωση επιτυγχάνεται με ανεύρεση των μικροοργανισμών στον αρθρικό υμένα. Η αμφοτερικίνη Β και στη συνέχεια η κετοκοναζόλη ή η μακροχρόνια χορήγηση κετοκοναζόλης μπορούν να θεραπεύσουν την κοκκιδιοειδομύκωση οστών και αρθρώσεων, αλλά η λοίμωξη μπορεί να επανεμφανισθεί μετά το τέλος της θεραπείας. Αναφέρεται ότι η ενδοαρθρική χορήγηση αμφοτερικίνης Β είναι χρήσιμη. Σε ορισμένες περιπτώσεις καθίσταται απαραίτητη χειρουργική παροχέτευση του πύου, λύση συμφύσεων ή υμενεκτομή.
ΚΡΥΠΤΟΚΟΚΚΙΩΣΗ:
Η εισπνοή του Cryptococcus neoformans μπορεί να προκαλέσει κλινικά σιωπηρή ή και έκδηλη πνευμονική λοίμωξη. Αιματογενής εξάπλωση μπορεί να προσβάλλει και άλλα όργανα, ιδιαίτερα το κεντρικό νευρικό σύστημα. Οι περισσότερο κλινικά εμφανείς συστηματικές περιπτώσεις αφορούν ασθενείς με εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα. Λοίμωξη των οστών συμβαίνει στο 5%-10% των συστηματικών περιπτώσεων και αφορά τα μακρά οστά, τη σπονδυλική στήλη, τις πλευρές, τα οστά του καρπού και του ταρσού με υποξεία ή χρόνια πορεία. Η λοίμωξη της σπονδυλικής στήλης μπορεί να μιμείται φυματίωση. Οι ακτινογραφίες δείχνουν λυτικές βλάβες με μικρή περιοστική αντίδραση. Η κρυπτοκοκκική αρθρίτιδα είναι σπάνια και συνήθως οφείλεται σε απευθείας επέκταση από υποκείμενη οστεομυελίτιδα.
Η διάγνωση γίνεται συνήθως με κατάδειξη των μικροοργανισμών στο αρθρικό υγρό ή τον υμένα. Η θεραπεία επιτελείται συνήθως με αμφοτερικίνη Β με ή χωρίς flurocytosine. Η φλουκοναζόλη μπορεί να είναι επαρκής για ξενιστές με ικανό ανοσοποιητικό σύστημα.
ΣΠΟΡΟΤΡΙΧΩΣΗ:
Προκαλείται από τον μύκητα Sporothrix schenkii, και συνήθως περιορίζεται σε δερματική νόσο και εμφανίζεται ως επώδυνο ερυθηματώδες οζίδιο σε περιοχές αμυχής ή τρώσηςαπό άκανθα. Η λοίμωξη επεκτείνεται διαμέσου απορρόφησης από τη λεμφική οδό ή με τοπική εξάπλωση.
Η εξωδερματική εντόπιση αφορά αρθρίτιδα, τενοντοελυτρίτιδα, οστεομυελίτιδα και κοκκιωματώδη μυοσίτιδα.
Δερματικές εκδηλώσεις υπάρχουν στους περισσότερους ασθενείς με μυοσκελετικά προβλήματα. Η αρθρίτιδα είναι συνήθως χρόνια και μπορεί να είναι μονο-ή πολυαρθρική και προσβάλλει γόνατα, καρπούς, μικρές αρθρώσεις χειρών, ποδοκνημικές και αγκώνες. Συστηματική διάχυτη σποροτρίχωση είναι σπάνια κα συνήθως προσβάλλει ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς ή ασθενείς με συστηματικά νοσήματα. Τα περισσότερα άτομα με συστηματική σποροτρίχωση παρουσιάζουν προβλήματα στα οστά ή τις αρθρώσεις ή και τα δύο. Οι ακτινογραφίες δείχνουν μονήρεις ή πολλαπλές λυτικές βλάβες με μικρού βαθμού περιοστίτιδα.
Ο αρθρικός υμένας δείχνει χρόνια μη τυροειδοποιημένη κοκκιωματώδη φλεγμονή. Η διάγνωση βασίζεται σε καλλιέργεια των μοκροοργανισμών από το αρθρικό υγρό ή τον υμένα. Η αμφοτερικίνη Β με ή χωρίς χειρουργικό καθαρισμό συχνά επιφέρει ίαση, αλλά χρειάζεται μακροχρόνια αγωγή. Έχουν αναφερθεί ως αποτελεσματικά θεραπευτικά μέτρα η ενδοαρθρική έγχυση αμφοτερικίνης Β, ιτρακοναζόλης και κετοκοναζόλης.
ΒΛΑΣΤΟΜΥΚΩΣΗ:
Ο βλαστομύκητας Blastomyces dermatitidis είναι ενδημικός στο Οχάϊο, τις πεδιάδες του ποταμού Μισσισσιπή και τις μεσο-Ατλαντικές πολιτείες των ΗΠΑ. Η πρωταρχική πνευμονική λοίμωξη παρουσιάζεται μετά από εισπνοή λοιμωδών σπόρων. Άλλες περιοχές προσβάλλονται αιματογενώς ή με τη λεμφική οδό.
Στους περισσότερους ασθενείς εμφανίζεται λοίμωξη του σκελετικού συστήματος. Η πιο κοινή είναι η οστεομυελίτιδα, που προσβάλλει τη σπονδυλική στήλη, τις πλευρές, την κνήμη και το κρανίο. Η λοίμωξη της σπονδυλικής στήλης μοιάζει με την φυματιώδη. Η αρθρίτιδα είναι βασικά μονοαρθρική, αλλά μπορεί να είναι και πολυαρθρική και συνήθως σχετίζεται με πνευμονική νόσο και δερματικά αποστήματα. Αντίθετα με άλλες μυκητιασικές αιτίες αρθρίτιδας, η βλαστομύκωση συνήθως προκαλεί γενικά συμπτώματα και η αρθρίτιδα συνήθως είναι οξεία, γεγονός που οδηγεί σε φρήφορη διάγνωση. Το γόνατο προσβάλλεται συχνότερα και ακολουθεί η ποδοκνημική ή ο αγκώνας. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η αρθρική συμμετοχή εμφανίζεται αιματογενώς αλλά περίπου το ένα τρίτο των περιπτώσεων οφείλεται σε υποκείμενη οστεομυελίτιδα.
Επιχρίσματα και χρώσεις του αρθρικού υγρού μπορεί να αποκαλύψουν τους οργανισμούς, αλλά η οριστική διάγνωση τίθεται με καλλιέργεια. Η βλαστομύκωση μπορεί να θεραπευτεί με αμφοτερικίνη Β, κετοκοναζόλη ή ιτρακοναζόλη. Μπορεί να χρειασθεί εγχείρηση, αν δεν αποδώσει η θεραπεία με τα παραπάνω φάρμακα.
ΑΛΛΟΙ ΜΥΚΗΤΙΑΣΙΚΟΙ ΚΑΙ ΣΧΕΤΙΖΟΜΕΝΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ:
Το μαδούριο μυκήτωμα ή μαδουρομύκωση (maduromycosis), είναι χρόνια λοίμωξη του δέρματος, του υποδορίου ιστού και των οστών, που συχνότερα προσβάλλει τους; άκρους πόδες. Το μαδούριο μυκήτωμα προκαλείται από ποικιλια μικροοργανισμών, συμπεριλαμβανομένων του ακτινομύκητα ή πραγματικών μυκήτων. Η λοίμωξη αρχίζει με υποδόριο ενοφθαλμισμό των μικροοργανισμών και τοπική επέκταση με ανάπτυξη κοκκιο-διοχετευτικών συριγγίων.
Η λοίμωξη με ασπέργιλλο, μπορεί να προσβάλλει πολλά όργανα, συχνότερα όμως τους πνεύμονες και τους κόλπους. Άμεση επέκταση της λοίμωξης μπορεί να καταλήξει σε οστεομυελίτιδα της σπονδυλικής στήλης, των πλευρών ή του κρανίου. Η σπονδυλική συμμετοχή μπορεί να θυμίζει τη νόσο του Pott. Η προσβολή των αρθρώσεων είναι σπάνια.
Ποικιλία άλλων μυκήτων έχουν αναφερθεί ως σπάνιες αιτίες πρόκλησης λοιμώδουςαρθρίτιδας. Μεταξύ αυτών είναι οι μύκητες Pseudallescheria boydii, Fusarium solani, Saccharomyces cervisiae και Torulopsis glabrata.
Οι ακτινομύκητες είναι απόλυτα αναερόβιοι βάκιλλοι, αλλά έχουν ιδιότητες παρόμοιες με τους μύκητες.
Η ακτινομυκητίαση, που συνήθως προκαλείται από τον ακτινομύκητα Actinomyces Israelii, εμφανίζεται με δημιουργία αποστημάτων στην κοιλία, τους πνεύμονες ή τα μαλακά μόρια του λαιμού.
Η σκελετική λοίμωξη γίνεται με τοπική επέκταση και προσβάλλει την κάτω γνάθο ή τη σπονδυλική στήλη. Συνήθως προσβάλλονται πολλοί σπόνδυλοι χωρίς προσβολή των δίσκων. Η διάγνωση γίνεται με ανάδειξη των χαρακτηριστικών κόκκων θείου σε χρώση κατά Gram και με καλλιέργεια των οργανισμών. Οι ακτινομύκητες είναι ευαίσθητοι στην πενικιλλίνη και την τετρακυκλίνη.
revmatologos.com
