Πολύ συχνά οι πάσχοντες καλούν για βοήθεια ειδικούς σε απεντομώσεις ή δερματολόγους αντί για ψυχολόγους ή ψυχιάτρους.
Η ονομασία του συνδρόμου προέρχεται από τον Σουηδό νευρολόγο Καρλ Άξελ Έκμπομ, ο οποίος το κατέγραψε τη δεκαετία του 1930. Οι ασθενείς με σύνδρομο Έκμπομ δεν είναι ψυχωτικοί, πάσχουν από παραληρητική διαταραχή σωματικού τύπου. Δεν εμφανίζουν υπερβολικά αποδιοργανωμένη συμπεριφορά ή γενικευμένη διαταραχή σκέψης. Αρκετά φάρμακα, όπως η φαινελζίνη, τα κορτικοστεροειδή και η σιπροφλοξασίνη, έχουν αναφερθεί ότι προκαλούν παραληρητικές παρασιτώσεις. Η χρήση κοκαΐνης είναι γνωστό πως σχετίζεται με αυτόν τον τύπο ψευδαίσθησης.
Συσχετισμός του συνδρόμου Έκμπομ με άλλες παθήσεις:
Διαφορετικές νευρολογικές διαταραχές, συμπεριλαμβανομένης και της νόσου του Πάρκινσον, έχουν συσχετιστεί με αυτές τις παραληρητικές ιδέες. Στην ανάλυσή του για 449 δημοσιευμένες αναφορές ασθενών, ο Trabert διαπίστωσε ότι το 40% των ατόμων είχε παραληρητικές παρασιτώσεις που δε σχετίζονται με οποιαδήποτε άλλη ασθένεια ή χρήση φαρμακολογικού παράγοντα. Η έρευνα των Reilly and Batchelor για δερματολόγους στην Ιρλανδία και τη Μεγάλη Βρετανία εκτιμά ότι το ∼14% των περιπτώσεων χαρακτηρίζεται ψευδώς ως παραληρητικό. Υπάρχουν 2 ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις στην ανάλυση των ψευδαισθήσεων Έκμπομ. Αρχικά, οι ασθένειες που οφείλονται σε παρασιτικές ασθένειες μπορεί στην πραγματικότητα να προκαλέσουν αυταπάτες στο άτομο. Επίσης, οι αντί-ψυχωτικές φαινοθειαζίνες, τα παράγωγα των οποίων μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη θεραπεία παραληρητικών παρασιτώσεων, αναπτύχθηκαν από φάρμακα.
Οι αναφορές ασθενών με το σύνδρομο Έκμπομ ανιχνεύονται ήδη στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ο Thibierge σημείωσε περιπτώσεις που έφεραν παρόμοια συμπτώματα. Αυτοί οι ασθενείς , φαίνεται να μην αισθάνονταν φόβο από μια ενδεχόμενη προσβολή παράσιτων. Αντιθέτως, ήταν πεπεισμένοι πως έχουν ήδη προσβληθεί. Ακόμη και αν δεν διέθεταν επαρκή αποδεικτικά δεδομένα. Η επί του παρόντος αποδεκτή ορολογία της «ψευδαίσθησης παρασίτων» επινοήθηκε από τους Wilson και Miller το 1946.
Μια ολοκληρωμένη ανάλυση ήρθε σε ύστερο χρόνο από τον Trabert, ο οποίος εξέτασε 193 άρθρα από τη βιβλιογραφία της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης που περιελάμβαναν 1123 ασθενείς. Η μέση ηλικία αυτών των ασθενών ήταν 57 ετών και η αναλογία γυναικών προς άνδρες ασθενείς ήταν 1,4:1 για άτομα ηλικίας <50 ετών και 2,5:1 για άτομα ηλικίας ⩾50 ετών. Μια έρευνα του Ηνωμένου Βασιλείου από τη μελέτη Lyell και Wykoff για Αμερικανούς ασθενείς υποστηρίζει την καθολικότητα αυτών των αναλογιών.
Πού οφείλεται το σύνδρομο Έκμπομ ;
Η επικράτηση αυτών των ψευδαισθήσεων δεν είναι γνωστή με βεβαιότητα. Περίπου το 5%–15% των αναφερόμενων περιπτώσεων αντιπροσωπεύουν το “folie deux” ή ακόμα και το “folie partagé”, όπου υιοθετούνται τα ίδια παραληρητικά συμπτώματα. Είναι σημαντικό να τονίσουμε πως οι ασθενείς μπορεί να προέρχονται από οποιαδήποτε κοινωνική και οικονομική τάξη. Συχνότερα, τα άτομα είναι απομονωμένα από το ευρύτερο σύνολο. Παρόλα αυτά, δεν αποτελεί τεκμηρίωση πως η κοινωνική περιθωριοποίηση ”ευνοεί” τις αυταπάτες.
Πολλοί ασθενείς αναπτύσσουν εχθρότητα σε άτομα που αρνούνται να τους πιστέψουν. Μερικοί φτάνουν ακόμη και σε σημείο να απειλήσουν οποιοδήποτε γιατρό αρνείται την ύπαρξη των παρασίτων. Σε ορισμένες περιπτώσεις δε, οι ασθενείς έχουν σκοτώσει τα κατοικίδια ζώα τους για να απαλλαγούν από αυτά, καθώς τα θεωρούν ως πηγή μόλυνσης. Άλλες φορές, δαπανούν μεγάλα χρηματικά ποσά σε φυτοφάρμακα για να καθαρίσουν το σπίτι τους.
Θεραπεία:
Η θεραπεία ασθενών με παραληρητική παρασίτωση είναι εξαιρετικά δύσκολη. Η πλειονότητα αυτών θα αρνηθούν να πιστέψουν ότι υπάρχει ένας μη μολυσματικός λόγος για την ασθένειά τους . Οι ψευδαισθήσεις του συνδρόμου Έκμπομ φέρνουν το θεράποντα ιατρό αντιμέτωπο με πολλά προβλήματα. Ο ασθενής διατηρεί πεποιθήσεις που είναι ανθεκτικές στη λογική θεραπεία. Για αυτό, ο γιατρός θα πρέπει να αφιερώσει χρόνο για να ακούσει τα παράπονα του ασθενούς, να εξετάσει τα στοιχεία που του παρουσιάζονται και να προσπαθήσει να καθοδηγήσει τον ασθενή σε ένα θεραπευτικό σχήμα. Πενήντα τοις εκατό των αναφερόμενων φαρμάκων που χρησιμοποιήθηκαν για παρασιτική παρασίτωση είναι νευροληπτικά, με τη χρήση αντικαταθλιπτικών να αναφέρεται μόνο για το 5% των περιπτώσεων.
Οι έρευνες των Lyell και Reilly και Batchelor δείχνουν ότι τα αποτελέσματα για θεραπείες που δεν περιλαμβάνουν νευροληπτικά φάρμακα, όπως αγωγές που αποτελούνται μόνο από δερματολογικούς παράγοντες ή συμβουλευτικές, είναι αμφίβολες. Η έρευνα Reilly and Batchelor ανέφερε ότι περίπου το 60% των ασθενών θα δεχτούν τα νευροληπτικά, και από αυτούς τους ασθενείς, τα δύο τρίτα θα ωφεληθούν. Τέλος, δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποδηλώνουν ότι τα άτομα που παρουσιάζουν το σύνδρομο Έκμπομ εξακολουθούν να αναπτύσσουν μια γενικευμένη ψύχωση.
Πού οφείλεται το σύνδρομο Έκμπομ ;
Η επικράτηση αυτών των ψευδαισθήσεων δεν είναι γνωστή με βεβαιότητα. Περίπου το 5%–15% των αναφερόμενων περιπτώσεων αντιπροσωπεύουν το “folie deux” ή ακόμα και το “folie partagé”, όπου υιοθετούνται τα ίδια παραληρητικά συμπτώματα. Είναι σημαντικό να τονίσουμε πως οι ασθενείς μπορεί να προέρχονται από οποιαδήποτε κοινωνική και οικονομική τάξη. Συχνότερα, τα άτομα είναι απομονωμένα από το ευρύτερο σύνολο. Παρόλα αυτά, δεν αποτελεί τεκμηρίωση πως η κοινωνική περιθωριοποίηση ”ευνοεί” τις αυταπάτες.
Πολλοί ασθενείς αναπτύσσουν εχθρότητα σε άτομα που αρνούνται να τους πιστέψουν. Μερικοί φτάνουν ακόμη και σε σημείο να απειλήσουν οποιοδήποτε γιατρό αρνείται την ύπαρξη των παρασίτων. Σε ορισμένες περιπτώσεις δε, οι ασθενείς έχουν σκοτώσει τα κατοικίδια ζώα τους για να απαλλαγούν από αυτά, καθώς τα θεωρούν ως πηγή μόλυνσης. Άλλες φορές, δαπανούν μεγάλα χρηματικά ποσά σε φυτοφάρμακα για να καθαρίσουν το σπίτι τους.
Θεραπεία:
Η θεραπεία ασθενών με παραληρητική παρασίτωση είναι εξαιρετικά δύσκολη. Η πλειονότητα αυτών θα αρνηθούν να πιστέψουν ότι υπάρχει ένας μη μολυσματικός λόγος για την ασθένειά τους . Οι ψευδαισθήσεις του συνδρόμου Έκμπομ φέρνουν το θεράποντα ιατρό αντιμέτωπο με πολλά προβλήματα. Ο ασθενής διατηρεί πεποιθήσεις που είναι ανθεκτικές στη λογική θεραπεία. Για αυτό, ο γιατρός θα πρέπει να αφιερώσει χρόνο για να ακούσει τα παράπονα του ασθενούς, να εξετάσει τα στοιχεία που του παρουσιάζονται και να προσπαθήσει να καθοδηγήσει τον ασθενή σε ένα θεραπευτικό σχήμα. Πενήντα τοις εκατό των αναφερόμενων φαρμάκων που χρησιμοποιήθηκαν για παρασιτική παρασίτωση είναι νευροληπτικά, με τη χρήση αντικαταθλιπτικών να αναφέρεται μόνο για το 5% των περιπτώσεων.
Οι έρευνες των Lyell και Reilly και Batchelor δείχνουν ότι τα αποτελέσματα για θεραπείες που δεν περιλαμβάνουν νευροληπτικά φάρμακα, όπως αγωγές που αποτελούνται μόνο από δερματολογικούς παράγοντες ή συμβουλευτικές, είναι αμφίβολες. Η έρευνα Reilly and Batchelor ανέφερε ότι περίπου το 60% των ασθενών θα δεχτούν τα νευροληπτικά, και από αυτούς τους ασθενείς, τα δύο τρίτα θα ωφεληθούν. Τέλος, δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποδηλώνουν ότι τα άτομα που παρουσιάζουν το σύνδρομο Έκμπομ εξακολουθούν να αναπτύσσουν μια γενικευμένη ψύχωση.
Θα χαρούμε να σας βοηθήσουμε !
στο τηλέφωνο : 6978580186
στο e-mail: biozaxaraki@gmail.com
