Χαρακτηρισμένος ως μήνας του αυτισμού ο Απρίλιος, βρίθει από δράσεις ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης.
Άλλες πολύ, άλλες λιγότερο “περιχυμένες” όλες όμως επιτελούν τον σκοπό τους που δεν είναι άλλος από το να να ακουστεί αυτό που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν κρυμμένο πίσω από κλειστές πόρτες και παράθυρα: Οι αυτιστικοί υπάρχουν και είναι κομμάτι αυτής της κοινωνίας και του κόσμου.
Αν δούμε την πορεία του θα διαπιστώσουμε πως άλλαξε πολλά ονόματα, δαιμονισμός, τρελά, παιδική σχιζοφρένια, αυτισμός, αυτιστικό φάσμα… Οι επιστήμονες μαθαίνουν περισσότερα. Περιγράφουν λεπτομερέστερα, βάζουν διαγνώσεις και παρατηρούν μια αύξηση που έχει φτάσει πια στο 1 στα 45 παιδιά να είναι στο φάσμα.
Οι γονείς που παίρνουν το χαρτί της διάγνωσης στα χέρια τους, νιώθουν ότι δεν ξέρουν ποιο θα είναι το επόμενο βήμα τους…για μήνες ή και χρόνια βαδίζουν στα τυφλά με μόνο βοηθό τους την τύχη… Θα τύχουμε σε καλούς θεραπευτές; Θα έχει το παιδί μας καλούς δασκάλους; Θα μιλήσει; θα αυτονομηθεί; θα κάνεις φίλους; οικογένεια;
Και τότε έρχεται το πένθος και μαζί μ αυτό η μοναξιά από τον περίγυρο, πολλές φορές και από την ίδια την ευρύτερη οικογένεια… Απομακρύνονται… υπάρχουν πάντα δικαιολογίες γι αυτό, αλλά αυτό είναι: δικαιολογίες!
Οι οικογένειες με αυτιστικά μέλη δεν χρειάζονται οίκτο, θα το καταλάβουν αργά ή γρήγορα και οι ίδιες
Χρειάζονται φίλους και οικείους.
Αυτό είναι όμως κάτι που δύσκολα καταλαβαίνει η κοινωνία.
Αυτή η κοινωνία στην οποία καλούνται (τουλάχιστον θα έπρεπε) να ζήσουν και οι αυτιστικοί άνθρωποι.
Πως θα το καταφέρουν όμως αν δεν τους δοθεί η ευκαιρία να αλληλοεπιδράσουν; Αν δεν αποφασίσουν οι τυπικοί (και όχι των φυσιολογικοί, διότι τέτοιοι είμαστε όλοι μες την διαφορετικότητα μας) άνθρωποι να γνωρίσουν για να πάψουν να φοβούνται; Να γνωρίσουν από δική τους εμπειρία και όχι από περιγραφές, τους αυτιστικούς συνανθρώπους;
Είμαστε δίπλα σας, είμαστε ο συγγενείς, ο γείτονας, ο συμμαθητής του παιδιού σας και θέλουμε να ζήσουμε εδώ… εξ άλλου μπορεί να υπάρχουν ειδικά νηπιαγωγεία, ειδικά σχολεία, ειδικές δομές αλλά όχι ειδική κοινωνία! Αυτή είναι μια και είναι για όλους…
Ας γίνει λοιπών αυτός ο Απρίλης η αφορμή για μια συνεχιζόμενη γνωριμία, αποδοχή και συμπερίληψη…για να μην είναι μια ακόμα χαμένη ευκαιρία.
Θα κλείσω με λόγια από ένα γραπτό του αγαπημένου μου αυτιστικού γιου Βασίλη
Σας ευχαριστώ πολύ Σοφία
“……..Όμως πια είμαι ενήλικας και Δόξα Τω Θεό ανεξάρτητος και έμαθα να χειρίζομαι καταστάσεις και γεγονότα…
Αλλά φτάνει να μαθαίνω μόνο εγώ;
Σε ένα λεωφορείο γεμάτο κόσμο ακούμπησα έναν κύριο… ζήτησα συγνώμη κι αυτός μου απάντησε με απίστευτη αγένεια… δυσκολεύτηκα να ξαναβρώ την ηρεμία μου… έτριβα τα χέρια μου και ήθελα να βάλω τα κλάματα. Ένιωθα αδικημένος.
Πηγαίνω σε μια υπηρεσία και κανένας δεν μου δίνει τον χρόνο που χρειάζομαι, πολλές φορές μου έχουν πάρει τη σειρά……
…….Κάθε μέρα δίπλα μας συναντάμε ανθρώπους που φωνάζουν, βρίζουν και επιτίθενται λεκτικά σε συνανθρώπους τους. Αυτό σας κάνει πολύ μικρότερη ή και καθόλου εντύπωση. Γιατί; μήπως έχετε επιτρέψει να γίνει η βία και η αγένεια ανεκτή σαν συμπεριφορά…….
……..Δεν μου αρέσει αυτό… θέλω να αλλάξω τα δεδομένα της κοινωνίας μας…..
……Ξέρω πως θα μπορώ να ζήσω και να εργαστώ σε μια κοινωνία που η αγένεια και η απόρριψη δε είναι καθημερινό φαινόμενο. Κι αυτό είναι “θεραπευτικό”
Ξέρω πως μπορώ να κάνω σχέσεις με ανθρώπους τυπικούς, που δεν με κρίνουν και με απορρίπτουν με το που με βλέπουν αλλά δίνουν χρόνο και χώρο σε εμένα κι αυτό είναι “θεραπευτικό”.
Μπορώ να ονειρευτώ την ευλογημένη μέρα που αν θα είμαι κουρασμένος ή αναστατωμένος, θα μπορώ να τρίψω τα χέρια μου ή να κάνω κινήσεις, χωρίς να ντρέπομαι για τον εαυτό μου, μιας και αυτό δεν είναι κάτι κακό. Ή ακόμα και να μπορώ να γελάσω με μια έντονη σκέψη μου ή με ένα γεγονός που με φορτίζει χωρίς να αντιμετωπίζω ματιές που με κάνουν να νιώθω τόσο πολύ αμήχανα…
Μπορώ να ονειρευτώ μια μέρα που πια θα είναι αποδεκτό το να είσαι αυτιστικός και οι αντιδράσεις οικίες ή απλά γνώριμες, διότι οι άνθρωποι που αποτελούν την κοινωνία θα θελήσουν να μάθουν για την διαφορετικότητά μου…
Περιμένω την ημέρα που ο αυτισμός από μόνος του δεν θα θεωρείται αρρώστια που θα πρέπει να εξαλείψουμε, αλλά νευροδιαφορετικότητα που θα είναι αποδεκτή. Αυτή θα είναι η πιο σπουδαία θεραπεία!
Σας δίνω μια υπόσχεση, ελπίζω να μην ακουστεί σαν απειλή… ξέρω πως ο κόσμος αλλάζει δύσκολα, αλλά το πείσμα των αυτιστικών είναι γνωστό…. δε θα σταματήσω να προσπαθώ.
Και Αυτό είναι θεραπευτικό!
Βασίλης Μπερέτσος
https://eternal-radio.net/
